Zespół, dla którego powinno się stworzyć trzecią, dodatkową grupę, ponieważ nie pasuje ani do mistrzowskiej, ani do spadkowej. Pogoń dalej gra tylko przez 30. kolejek Reforma ESA 37 trwa już czwarty sezon, ale Pogoń sprawia wrażenie drużyny, która i tak cały czas gra według starego systemu – przez 30. kolejek. 23 września 2021, 9:57. Na jednym z pubów w Bogatyni pojawił się kontrowersyjny plakat z hasłem: "Czechów nie obsługujemy". To efekt sporu między rządami Polski i Czech, które nie umiały porozumieć się w sprawie działania kopalni Turów. Burmistrz Bogatyni twierdzi, że kara tylko zaostrzy widoczny już spór. Nie dbają wogóle o auta nie można się doprosić o naprawę zawozisz na warsztat tracisz czas a i tak odbierasz nie naprawione wstyd na każdym kroku bo wszędzie długi wysyłają na myjnie itp a tam odrazu od tego Pana nie obsługujemy. Nie polecam szkoda czasu i nerwów. 3; 2 W mojej osobistej ocenie ochrona sklepu nie jest od tego, żeby kogoś wyrzucać ze sklepu. Jeżeli ochroniarz zauważy, że ktoś wchodzi do sklepu bez maseczki, powinien zwrócić uwagę. Jeżeli ma wątpliwości, czy dany klient rzeczywiście jest zwolniony z tego obowiązku, wtedy trzeba zwrócić się do odpowiednich służb. Tych klientów nie obsługujemy. W znanym, polskim filmie „Co mi zrobisz jak mnie złapiesz” jest słynna scena, w której kierownik sklepu wzywa krzepkiego „pana Sławka”, który robi zdjęcia niesfornym klientom i umieszcza je na specjalnej tablicy, która informuje, którzy klienci nie będą w tym sklepie obsługiwani. I nie po to by dostarczyć paczki. Stają we dwóch i przenoszą paczki pomiędzy autami. Domyślam się że jednemu nie opłaca się jechać na magazyn i drugi zabiera paczki dla niego. Ale to że ktoś potrzebuje jechać do pracy i nie może wyjechać z parkingu, za który zresztą musi płacić, to nie problem. . Witam,Czy ktoś z was spotkał się z podobnym błędem i odrzuceniem profilu zaufanego ?Błąd widoczny na screenie dotyczy logowania do Zintegrowanego Informatora twierdzi, że to nie ich problem, ale wydaje mi się, że jeśli komunikat, że operator nie jest obsługiwany, to raczej jest problem z autoryzacją od strony Banku na zasadzie "tego Pana nie obsługujemy", a jeśli nie obsługujemy, to znaczy, że Bank nie do końca dogadał się z drugą stroną. Takie przynajmniej nasuwają się wnioski dla pod uwagę, że druga strona zupełnie zignorowała pytanie w tej sprawie, to mam usługę, która jak dla mnie nie działa. Dwóch naszych rodaków w wieku 22 i 26 lat otrzymało roczny zakaz robienia zakupów w jednym z supermarketów w Sliedrecht. Oprócz tego ich konta uszczupliła seria mandatów nałożona przez holenderską policję. Co zrobili Polacy? Postanowili dobrze się bawić. „Co robi dobry kumpel? Wyciąga Cię z więzienia. Co robi najlepszy kumpel? Siedzi w celi obok ciebie i mówi, że było zabawnie”. Tak w wielkim skrócie można opisać działania dwóch młodych Polaków w wieku 22 i 26 lat, jakich dopuścili się w Sliedrecht. Nasi rodacy nie trafili jednak na „dołek”, ich konta uszczupliły za to grzywny. Oprócz tego żartownisie otrzymali zakaz wejścia do jednego ze sklepów w mieście. Wszystko to po dość dziwnych wydarzeniach jakie miały miejsce 15 kwietnia, około godziny 18. Krzyk Wtedy to jeden z mieszkańców zobaczył dwóch ludzi idących ulicą. Niby nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, iż jeden z nich miał na sobie założoną bardzo charakterystyczną maskę inspirowaną filmem Krzyk. Było to dość dziwne i zarazem wyjątkowo niepokojące tym bardziej, iż ktoś podobny miał niedawno zaglądać przez okna do domów. Niewiele więc myśląc, świadek poinformował policję. Znikający ludzie Po tym jak funkcjonariusze otrzymali zgłoszenie, przybyli we wskazane przez rozmówcę miejsce. Dwójki mężczyzn już jednak nigdzie nie było widać. Dosłownie jakby rozpłynęli się w powietrzu. Pojawili się znów w Sliedrecht kilka godzin później. Tym razem mężczyźni nie byli jednak na ulicy, ale przechadzali się po jednym z supermarketów, wzbudzając niepokój wśród obsługi i kupujących. Na miejsce kolejny raz wezwano stróżów prawa. Zatrzymanie Tym razem policja przybyła na tyle szybko, iż osobom tym nie udało się zniknąć. W efekcie mundurowi zatrzymali mężczyznę odzianego w filmową maskę i jego kompana. Policja wylegitymowała mężczyzn, którymi okazali się przybysze z naszego kraju. Funkcjonariusze początkowo nie do końca wiedziała, co mają z nimi zrobić. Polacy bowiem nie zachowywali się źle, czy naganie. Nikogo nie zaatakowali, nie okradli sklepu. Powodowali tylko poważny niepokój. W efekcie mundurowi zdecydowali się ukarać ich mandatem za uciążliwości w dzielnicy mieszkalnej (zaglądanie do okien i sianie niepokoju). Oprócz tego jeden z nich otrzymał również mandat z racji tego, iż nie mógł się wylegitymować (nie miał przy sobie dowodu osobistego). Właściciele supermarketu, po rozmowie z przybyłymi na miejsce funkcjonariuszami, zdecydowali się nałożyć na dwójkę roczny zakaz zakupów w lokalu z powodu „niepożądanego zachowania”. Motywacja Co sprawiło, iż jeden z mężczyzn siał panikę w mieście, chodząc w masce? Bardzo szybko okazało się, iż zaglądanie do okien, czy przechadzanie się po sklepie nie miało nic wspólnego z działalnością przestępczą. Polacy nie chcieli nikogo ani okraść, ani też nikogo zastraszyć. Młodzi ludzie uznali, iż spacer w masce będzie po prostu zabawny. Nie myśleli, że ich działania mogą kogoś przerazić, czy spowodować, iż znajdą się na celowniku policji. Teraz już wiedzą, że tak nie można robić. Szkoda tylko, iż wiedza ta kosztowała ich ciężko zarobione euro Źródło: SUWAŁKI. Jerzy Mickiewicz z Suwałk poczuł się jak bohater jednej z komedii Stanisława Barei poświęconych czasom PRL. "Tych osób nie obsługujemy" - taki napis pojawił w filmowym sklepie. Na specjalnej tablicy kierownik placówki umieścił zdjęcia krnąbrnych klientów. W sklepie "Syla" znajdującym się na osiedlu Północ w Suwałkach sprzedawczyni nie chciała podać Mickiewiczowi Usłyszałem od ekspedientki, że nie zostanę obsłużony - skarży się. - Dodała jeszcze, że to nie jej decyzja. Podobno otrzymała takie sklepiku przyznaje, że w przypadku tego konkretnego klienta mogło coś takiego zaistnieć. Nie poczuwa się jednak do odpowiedzialności za zachowanie Ja akurat takiego polecenia nie wydałam i nie wiem, kto mógłby to zrobić - stanowczo zaprzecza Grażyna Szoch, właścicielka sklepu "Syla". - Pan Mickiewicz jest trudnym klientem, często usiłuje kupować u nas bez przyczyn dopatruje się gdzie Jakiś czas temu robiłem tutaj zakupy - opowiada. - Sprzedawczyni najpierw przesuwała skrzynki z warzywami, a potem nie myjąc rąk i nie zabezpieczając ich torebką, zaczęła kroić wędlinę. Zwróciłem na to uwagę. W odpowiedzi nakrzyczała na suwalczanin złożył skargę w sanepidzie. W efekcie w "Syli" pojawiła się Wiedzieliśmy, że ten pan nasłał na nas kontrolę, ponieważ odgrażał się już wcześniej - mówi właścicielka. - Poza tym kontroler wyraźnie nam zasugerował, kto złożył doniesienie. Omówiłyśmy to nawet na zebraniu. Podejrzewam, że ekspedientka nie wytrzymała na widok uciążliwego klienta. Emocje tak ją poniosły, że nie była w stanie go bywalec sklepiku nie kryje Czuję się dyskryminowany - dodaje. - To XXI wiek, czasy PRL-u dawno już minęły. Nie ukrywam, że wniosłem skargę do sanepidu. Mam do tego prawo. W przeciwieństwie do inspektora, który nie powinien był ujawniać moich Adamiak, kierownik działu żywienia Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej, nie potwierdza sugestii kierowniczki sklepu:- Osoba kontrolująca, podobnie jak i ja, nie wiedziała, kto złożył doniesienie - zapewnia. - Zostało ono wniesione do wojewódzkiej stacji w Białymstoku. Do nas przyszło tylko zawiadomienie o nieprawidłowościach w sklepie "Syla". Wynikało z niego, że artykuły spożywcze sprzedawane są w sposób niehigieniczny. Zarzuty te potwierdziły się. Wypisaliśmy mandaty i wszczęliśmy postępowanie Według prawa handlowego, umyślna odmowa sprzedaży towaru, bez podania uzasadnienia, podlega karze grzywny. Poszkodowany klient może też w drodze powództwa cywilnego wnieść skargę do sądu - informuje Krystyna Sepko, dyrektor Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w Suwałkach. Po wywalczeniu z drużyną mistrza świata, dostał kilka dni na odpoczynek, który zaserwował sobie w rodzinnym Olsztynie. gdzie indziej moglibyśmy zaprosić go na wywiad, jak nie do sali sportowej, gdzie przyszedł na swój pierwszy w życiu trening siatkarski. Oto gigant polskiej reprezentacji – Marcin Możdżonek. Facet, który szokuje dwa razy: najpierw olbrzymią posturą, a potem jeszcze większą skromnością. Z iPhone”™a naszej fotografki puszczam z youtube piosenkę „W stepie szerokim”. Po 19 sekundach zagaduję Marcina Możdżonka: Made in: Jakiś komentarz? Marcin Możdżonek (po kolejnych ośmiu sekundach): Oficjalny, czy nieoficjalny? W internecie ta pieśń wszędzie pojawia się jako nieoficjalny hymn siatkarzy. Jeśli podoba się kibicom, to dlaczego nie uznawać tego za oficjalny hymn kibiców, czy nawet reprezentacji. Mają do tego pełne prawo. Mnie osobiście kojarzy się to tylko to z jednym, z „Panem Wołodyjowskim”. Spotykamy się na sali gdzie zaczynałeś siatkarskie treningi. Przyjeżdżasz tu jako mistrz świata. Czujesz inne bicie serca? Tutaj odbył się mój pierwszy trening siatkarski w życiu, więc zgadza się, mocniej zabiło. Masa dobrych wspomnień. Pamiętasz ten pierwszy trening? Doskonale. Nie potrafiłem się w ogóle odnaleźć. Nie wiedziałem jak ugryźć siatkówkę, na czym to polega. Wszystko wydawało mi się tak skomplikowane, że pół treningu przesiedziałem na ławce i przyglądałem się kolegom. Do siatkówki trafiłeś poprzez koszykówkę. Grałem w nią namiętnie. Wcześniej była piłka ręczna, no i oczywiście kopałem w piłkę na podwórku. Czyli typowe dzieciństwo chłopaka z blokowiska. Kiedy przyszedłeś na pierwszy trening siatkarski, ile już miałeś wzrostu? Tu było w połowie ósmej klasy… (chwilę się zastanawia) metr dziewięćdziesiąt parę. W kogo tak wyrosłeś? Mama ma 175 centymentrów, ojciec prawie 190. Nie są to może gigantyczne wzrosty, ale gdzieś te geny rodzinne są. Siostra też jest wysoka – 186 cm. Od najstarszych członków rodziny wiem, że kiedyś, w poprzednich pokoleniach, też byli wysocy. I pewnie w którymś pokoleniu to powraca. Od kiedy przestało ci przeszkadzać, że jesteś tak wielki? Bardzo szybko zaakceptowałem wzrost, który daje jednak więcej plusów, niż minusów. Za niskie framugi, za krótkie łóżka w hotelach, czy kupowanie ubrań, to są tylko małe niedogodności. Chyba tyko raz, jak wszedłem do sklepu z ubraniami, sprzedawczyni już w progu powiedziała: tego pana nie obsługujemy. Teraz dużo się w tym temacie zmieniło. Magia internetu czyni cuda. Tam w zasadzie kupuję większość ubrań. Kiedy poczułeś, że dałeś się w tę siatkę złapać? Pamiętam ten moment. Trenowałem raptem kilka miesięcy, pojechaliśmy na mistrzostwa Polski młodzików, gdzie zajęliśmy chyba piąte miejsce. Wtedy nastąpił przełom. Byli obecni trenerzy reprezentacji juniorów, którzy wybierali zawodników do szkoły mistrzostwa sportowego. Bardzo się mną zainteresowali. Oczywiście nie moimi wybitnymi umiejętnościami siatkarskimi, ale warunkami fizycznymi. Pojechałem na testy do Spały. Przeszedłem je pomyślnie i już wiedziałem, że to będzie na pewno to. Jesteś ścisłą czołówką najlepiej blokujących. Masz gigantyczny zasięg w wyskoku. A w nim głowę ponad siatką. Dostałeś kiedyś piłką w twarz skacząc do bloku? Średnio raz na dwa tygodnie. Takie petardy? To są mocne uderzenia, ale jeszcze nie było takiego, które by zamroczyło. W czoło to jeszcze nic takiego. Gorzej w nos. Wtedy są kłopoty. Można na chwilę zachwiać się i koledzy dla zabawy odliczają niczym sekundant na ringu. Słyszałeś dowcip, kto był najlepszym blokującym na wrześniowych mistrzostwach świata? Tak, Solorz (śmiech). Ale było sporo lepszych dowcipów. Mi spodobał się ten z Putinem, który powiedział, że on żadnej reprezentacji nie wysyłał do Polski, a takie stroje można kupić w każdym sklepie sportowym. Przez trzy lata byłeś kapitanem reprezentacji. To prawda, że do dzisiaj masz taki autorytet, że tak jak powiesz, tak ma być? Autorytetem na pewno mnie darzą, ale nigdy nie rozkazywałem, bo nie musiałem. Na szczęście większość kolegów wie po co są w reprezentacji. Byli na tyle profesjonalni, że nie musiałem zwracać uwagi na nic. A autorytet został, bo sporo zrobiłem dla reprezentacji jako mediator z Polskim Związkiem Siatkówki, bo momentami były trudne chwile. Wziąłem wtedy wszystko na swoje barki. Na pewno byli mi za to wdzięczni. Ostatnich trzech trenerów kadry to światowa czołówka, a tu na krótko przed mistrzostwami kumpel z parkietu zaczyna was trenować i odnosicie największy sukces. Wielu drapie się po głowie do dzisiaj, jak to się stało. Byliśmy drużyną. Trenerowi udało się wpleść indywidualności w tryby tej machiny siatkarskiej i tej jeszcze trudniejszej machiny, jaką jest reprezentacja. Potrafił też poświęcić kilku zawodników dla dobra atmosfery w kadrze. Wielu trenerów często tak robi, a już ci najlepsi zawsze, że pozbywają się najlepszego na rzecz gorszego, by drużyna mogła odetchnąć. Poza tym wiedzieliśmy, że musieliśmy mu dużo pomóc, bo początkowo popełniał sporo błędów szkoleniowych. A co będzie dalej? Też się zastanawiamy, bo Antiga rozpoczął pracę trenerską z wysokiego C. Ciśnienie kibiców będzie wysokie. To ciśnienie jest, było i będzie. Ostatnie lata siatkówki to sinusoida. Wygrywaliśmy, by ponieść porażkę. Wiemy, że łaska kibica na pstrym koniu jeździ, przyzwyczailiśmy się do tego. Dzisiaj nas kochają, ale po pierwszych przegranych meczach to się zmieni. Ale nie mamy o to do nikogo pretensji, bo tak to jest w świecie sportu. Zawsze zastanawiałem się, jak buzuje psychika siatkarza, który staje do serwu przy przewadze w tie breaku. To jest automatyzm. Najlepszych od średniaków dzieli to, że w takich momentach ten pierwszy potrafi się skupić wyłącznie na tym, co ma w tej chwili wykonać. W głowie jest tylko jedno: jak podrzucić, jak uderzyć i w które miejsce posłać. Im bardziej by mnie to przerażało, tym większe prawdopodobieństwo błędu. Prowadzisz zajęcia z dzieciakami. Myślisz czasem o zostaniu trenerem? Staram się w kilku miastach zarazić dzieci pasją do sportu poprzez siatkówkę. Nie mogę im tego odmówić. Ja sam nie chciałem, będąc dzieckiem, by ktoś mi takiego czegoś odmawiał, a takie sytuacje się zdarzały. Myślałem o pracy trenerskiej, ale ona kosztuje jeszcze więcej wyrzeczeń, czasu i nerwów, niż bycie zawodnikiem. Chyba więc trenerem na wysokim poziomie nie zostanę. W 2009 zdobyliście z reprezentacją mistrzostwo Europy w Turcji. Finałowy skład to była piątka zawodników, która grała w AZS Olsztyn. Z Olsztynem z kolei nigdy nie dotarliście do mistrza Polski. Czegoś zabrakło? Na papierze mieliśmy skład do walki o ten tytuł. Ale właśnie czegoś zabrakło. Drużyna to skomplikowany mechanizm. Sam skład nie wystarczy. Potrzeba jeszcze cementu jako czynnika łączącego. Zabrakło kilku rzeczy, które widzi się teraz w najlepszych klubach, od organizacji po czynnik ludzki. Wspomniałeś, że chciałbyś wrócić grać w Olsztynie. Bardzo, to jest moje marzenie. Chciałbym tu wrócić nie na siatkarską emeryturę, ale wrócić i grać z tą drużyną o najwyższe cele. Jest to do zrobienia. Masz swoje ulubione miejsca w Olsztynie? Cały Olsztyn jest ulubiony. Kocham to miasto. Tu się urodziłem i tutaj chcę żyć. Jeżdżę po całym świecie i wiem, że to jest moje miejsce. W innym nie chcę mieszkać. Lubię spędzać wolny czas na łonie natury. Podobno kupiłeś działkę pod Olsztynem. Ooo! Dobry wywiad macie! Owszem, być może powstanie tam kiedyś dom. Twoją pasją jest… łowiectwo. Tak, jestem myśliwym. Kim jesteś w hierarchii koła łowieckiego? Młody szczaw (śmiech). Jestem myśliwym dopiero od roku, więc przygoda łowiecka dopiero przede mną. Jest to pasja niesamowita. A gdzie kupiłeś taki wielki uniform myśliwski? Tu ukłon w stronę moich kolegów myśliwych. Jeden z nich ma znajomości w firmach, które produkują odzież myśliwską. Zrobili mi na zamówienie. Masz teraz w domu wyeksponowane miejsce z trofeami siatkarskimi, a obok z myśliwskimi? Taką ścianę planuję zrobić, ale na nią przyjdzie czas. Jako młody myśliwy nie jest mi dane strzelać do okazałych trofeów. Trzeba zdobywać kolejne uprawnienia, by do tego dojść. Przy tym rytmie życia wygospodarowujesz jeszcze czas na pasję łowiecką? Staram się. Kiedy tylko mogę, wychodzę do lasu, do kniei. Lubię tak spędzać czas. Uspokaja mnie to, wycisza i odstresowuje. Idę nawet dzisiaj wieczorem. Na noc. Najbardziej uwielbiam nocne wyjścia. W nocy, chodząc po lesie, człowiek poznaje też siebie. Co poznajesz w sobie? Przysłuchująca się rozmowie fotografka Joanna Barchetto: – Jak szybko można biegać. Marcin Możdżonek: Sprawdza się swoją wytrzymałość. Fizyczną mam, więc może bardziej psychiczną. To prawda, że jeśli chodzi o krzepę, to jesteś wiodącym zawodnikiem w kadrze? Najsilniejszym na pewno nie jestem. Najsilniejszy jest Grzegorz Bociek, tak ze trzy, cztery razy bardziej ode mnie (śmiech). Ale lubię treningi siłowe. Pochwal się, ile bierzesz na klatę? Nie mogę wyciskać na ławeczce, bo mam kłopot w barkiem, ale mam to samo ćwiczenie na dużej piłce z hantlami. Wyciskanie takimi po 50 kg w seriach nie robi jakiegoś większego wrażenia. Myślałeś o zgoleniu brody? (głosem parodiującym starca z nagonki z kultowego „Misia”): A ja ogolić się nie pozwolę! Noszę zarost od przed wojny! Na serio – przyzwyczaiłem się do niej. Poza tym jestem trochę leniwy, by golić się codziennie. Zaczepiają cię na ulicy i o co pytają? O parametry techniczne: wzrost i rozmiar buta. Mało ambitne. Ale dzisiaj byłem u dzieci w szkole i jedno z nich zapytało mnie: „Też pan był na tych mistrzostwach?”. Mówię, że tak. A ono dalej: „I dla Polski pan grał?”. Rozmawiał: Rafał Radzymiński Obraz: Joanna Barchetto Dziękujemy za pomoc w sesji dyrekcji i nauczycielom WF Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 4 w Olsztynie do Tokio. W ten proceder zaangażowane są także linie lotnicze, które zabraniają mu wejścia na pokłady swoich samolotów. W 2001 roku chińczyk został skazany na trzy lata więzienia za ‘nielegalną działalność biznesową’. Według Amnesty International, od zwolnienia go w 2004 roku, Zhenghu krytykował lokalne władze za popełniane błędy, niesprawne działanie systemu sądowniczego i eksmisje. Feng Zhenghu poinformował media, że śpi na ławce koło punktu kontroli imigracyjnej na lotnisku Narita, a jedzenie oraz picie otrzymuje od pasażerów. Siostra chińczyka, Natsuki Suzuki, która mieszka w Japonii powiedziała, że Feng przyjechał do tego kraju w kwietniu i od tego czasu bez powodzenia usiłuje wrócić do Chin. Czterokrotnie udało mu się dolecieć do Szanghaju, jednak chiński władze na lotnisku odmawiały mu prawa wjazdu i odsyłały go ponownie CZYTAJ BEZ OGRANICZEŃ Dalsza część artykułu dostępna jest tylko z abonamentem Nie masz dostępu? Poznaj nasze abonamenty i wybierz odpowiedni dla siebie. Już od 9 zł za rok! Masz wykupione konto przez firmę? Zarejestruj się! Pamiętaj, że wszyscy nasi reklamodawcy mają dostęp za darmo!

tego pana nie obsługujemy