W ramach przygotowania do egzaminu codziennie otwórz jedne drzwi, za którymi kryją się motywy literackie. Poniedziałek. Czwartek. Piątek. Środa. Wtorek * * * Motyw domu w literaturze. Dom traktowany jest jako miejsce zamieszkania, w którym znajdujemy rodzinne ciepło i zrozumienie bliskich, zawsze będzie zajmował wyjątkowe miejsce w Kadr z filmu 'Powrót do tamtych dni". Jedna z najbardziej drastycznych scen filmu: kiedy skacowany, zapuchnięty Alek (Maciej Stuhr) pokazuje się prawie nagi synowi i jego koleżance. Maciej Stuhr i jego ukochana żona Katarzyna Blażejewska-Stuhr. Żona Macieja Stuhra jest świetnym dietetykiem. Po tygodniach spędzonych w obcym kraju z wyczerpującym harmonogramem, jesteśmy pewni, że aktorka tęskni za domem. Wygląda na to, że Tank jest jednym z głównych powodów, dla których nie może się doczekać powrotu do swojego wartego 3 miliony dolarów domu w Los Angeles. Stefan Żeromski w „Przedwiośniu” zaprezentował inny model domu rodzinnego. Cezary Baryka – główny bohater utworu, w swym domu spędził najpiękniejsze dni dzieciństwa. Chłopiec wyrastał w dobrobycie, dom Baryków to był apartament, którego posadzki zalegały perskie dywany. Matka zajmowała się domem i wychowywaniem syna. Niewątpliwie, kolejnym wzorem może być motyw domu Boga, zarówno w sensie dosłownym, czyli kościoła - jako budynku, jak i w sensie całej rodziny chrześcijańskiej. Opuszczamy dom, wyjeżdżając z podróż. W ramach umowy o pracę lub oświadczenie o zrzeczeniu się z góry prawa do powrotu, tj. Zanim kierowca otrzyma ofertę od pracodawcy) zrzeczenie się prawa wyboru „powrót do domu” nie może zwolnić pracodawcy z obowiązku zaoferowania realnej możliwości powrotu ani z obowiązku odpowiedniej organizacji pracy. . Itaka to grecka wyspa leżąca na Morzu Jońskim, według Homera ojczyzna Odyseusza, do której przez wiele lat wracał on z wojny trojańskiej. Itaka stała się również popularnym symbolem funkcjonującym w kulturze jako wymarzone miejsce, do którego człowiek dąży przez całe życie. Itaka to także upragniony cel znajdujący się u kresu długiej oraz wyczerpującej podróży. Z motywem Itaki nierozerwalnie związany jest topos powrotu do domu, który zostanie omówiony w poniższej pracy. Odyseja „Odyseja” Homera opowiada o dziesięcioletnim, pełnym przygód powrocie legendarnego króla Itaki, Odyseusza, do domu, gdzie czeka na niego utęskniona żona, Penelopa. W obliczu powrotu Odys wykazuje się nadzwyczajną inteligencją, sprytem i wytrwałością. Konsekwentnie dąży do wyznaczonego celu, nie zważając na wszystkie przeciwności, jakie przynosi los. Mimo że jego samego oraz jego wojsko często spotykają różnego rodzaju niebezpieczeństwa, to przede wszystkim dzięki jego mężnej postawie udaje się je pokonać. Tytułowy bohatera dzieła Homera powraca do domu z ogromnym poświęceniem, bohaterskością i męstwem, jak wówczas, gdy wyłupuje oko cyklopowi. O jego sprycie i przebiegłości świadczy także przebranie się za owcę w jaskini Polifema, aby się z niej wydostać. Odyseusz nigdy się nie poddaje i nie ma dla niego sytuacji bez wyjścia, a wszystkie problemy, jakie go spotykają, potrafi z sukcesem rozwiązać. Wielokrotnie ratuje życie swoim podwładnym, choć musi w tym celu zaryzykować własne zdrowie. Mając to wszystko na uwadze, można uznać, że zaprezentowany w konwencji przygodowej powrót Odysa do domu symbolizuje ludzki upór, konsekwencję, nieustępliwość i zaangażowanie. Jego wieloletni powrót uosabia gotowość do pokonywania własnych słabości i walki z najtrudniejszymi przeciwnościami losu. W konsekwencji król Itaki po trwającej dziesięć lat, pełnej przygód i trudów tułaczce dociera do rodzinnego miasta i spotyka się z wierną żoną. Wieloletni powrót Odysa niewątpliwie jest dużą próbą dla jego rodziny i jego samego. Jest to przede wszystkim próba wierności i miłości, którą bez wątpienia udało się bohaterom przejść. W „Odysei” motyw powrotu do domu został zaprezentowany w sposób dosłowny i w konwencji przygodowej, jako długa podróż Odysa ukazująca niezłomny charakter i bohaterską postawę oraz stanowiąca wyzwanie dla niego i jego najbliższych. Rozpatrując go na płaszczyźnie symbolicznej, można dojść do wniosku, że symbolizuje ludzką determinację, męstwo, odwagę i konsekwencję w dążeniu do celu, jakim w tym przypadku jest Itaka. W pustyni i w puszczy Oś fabuły „W pustyni i w puszczy” stanowi podróż dwojga młodych bohaterów – czternastoletniego Stasia i ośmioletniej Nel – przez dziką Afrykę. Najpierw zostają porwani przez Fatmę, a następnie uciekają z niewoli i przez wiele dni powracają do domu. W tym czasie muszą wzajemnie się wspierać, dlatego Staś opiekuje się młodszą Nel, a ona wstawia się za nim, gdy jest bity. Pełen niebezpieczeństw powrót przez Afrykę sprawia, że Staś w ogromnym stopniu dojrzewa i z nieco zawadiackiego chłopca o nonszalanckim usposobieniu przeistacza się w odpowiedzialnego mężczyznę. Powrót uczy go pokory i temperuje młodzieńczy, pełen entuzjazmu charakter. Takie wydarzenia jak zabójstwo porywaczy odciskają na Stasiu ogromne piętno i pozostawiają trwały ślad na jego psychice. Związania z podróżą konieczność ochraniania i opiekowania się młodszą Nel daje mu do zrozumienia, że najważniejsze w życiu jest bezpieczeństwo i troska o najbliższych. Powrót wzmaga w nim również uczucia patriotyczne i religijne, co najlepiej widać, gdy na torturach jest zmuszany do przyjęcia religii Mahdiego. Wyprawa decyduje, że Staś przeistacza się w prawdziwego bohatera, będącego nieocenionym opiekunem bezbronnej Nel. Ona również w trakcie powrotu ulega dużej metamorfozie, zmieniając się z niewinnej dziewczynki w małą kobietę świadomą swoich walorów. Doskonałym przykładem potwierdzającym tę tezę jest umiejętność wywierania wpływu na Stasia, którego potrafi wykorzystać dla własnych celów, tak jak np., gdy na jej prośbę chłopak nie zabija słonia Kinga. Nel poznaje nieznany jej dotąd świat przemocy, nienawiści i śmierci, co bez wątpienia poszerza jej horyzonty i przyczynia się do dojrzałości emocjonalnej oraz społecznej. Powrót do domu uczy ją odpowiedzialności, walki ze strachem i odwagi. W trudnych chwilach nie załamuje się i dzielnie trwa przy Stasiu, starając się mu pomagać najlepiej, jak tylko umie. Ostatecznie młodzi bohaterowie dzięki wzajemnej pomocy, wsparciu i odwadze osiągają swój cel. Odys – Leopold Staff Motyw Itaki pojawia się w wierszu „Odys” Leopolda Staffa. Na podstawie jego tytułu łatwo wywnioskować, że odwołuje się on do mitologicznego bohatera „Odysei” Homera, uchodzącego za symbol determinacji, niezłomności, zaradności, sprytu i wytrwałości. Zaciekłe dążenie do celu wbrew wszelkim przeciwności sprawiło, że został zapamiętany jako niezłomny podróżnik uosabiający chęć odkrywania, wędrowania i poznawania nieznanych dotąd miejsc. W wierszu Leopolda Staffa takim Odysem wracającym do swej Itaki staje się każdy z nas. Podmiot liryczny ilustruje bowiem wędrówkę zwykłego człowieka, która pełna jest zakrętów, wybojów i innych trudności. Trudy podróży do celu, jakim jest Itaka, sprawiają, że człowiek często popełnia błędy i musi mierzy się z kolejnymi wyzwaniami. Staff ujmuje więc ludzkie życie jako ciągłą podróż, tak jak życie Odysa było niekończącą się wędrówką. Poeta zdaje się mówić, że każdego dnia dokądś idziemy i skądś wracamy, napotykając w międzyczasie na niejedną przeszkodą. Nieważne jest to, czy uda się nam ją pokonać, bo nawet pomimo naszej determinacji, zawziętości i zapalczywości zawsze dochodzi się gdzie indziej, niż się chciało. Ponadto podmiot liryczny podkreśla, że nasza życiowa podróż bez względu na wszystko ma swój koniec, którym jest oczywiście śmierć, po której zostaje już tylko nagrobek. Itaka oznacza zatem kres ludzkiego życia i symbolizuje śmierć. Na koniec osoba mówiąca stwierdza, że każdy z nas jest Odysem wracającym do swojej Itaki. Wykorzystanie motywu Itaki Staffa służy więc ukazaniu metafory życia jako ciągłej wędrówki. Poprzez ten topos podmiot liryczny pokazuje, że od początku do końca naszych dni dokądś zdążamy, aby w końcu powrócić do domu. Przedwiośnie Motyw powrotu do domu pojawia się także w „Przedwiośniu” na przykładzie Seweryna Baryki – ojca głównego bohatera. Po wyjeździe z Polski na wschód w celach zarobkowych Seweryn zadomawia się w rosyjskim Baku, gdzie znajduje dobrze płatną pracę. Następnie w trakcie krótkiego pobytu w Polsce bierze ślub z Jadwigą Barykową i wraz z nią na stałe osiada w Baku. Tam przez kilka lat wiedzie wraz rodziną szczęśliwe życie, jednak kiedy wybucha I wojna światowa, Seweryn musi udać się na front. Gdy wojenny koszmar dobiega końca, Baryka przemierza setki kilometrów, aby powrócić do domu. Pragnie ujrzeć ukochaną Jadwigę i małego Czarusia, lecz okazuje się to niemożliwe, ponieważ żona nie żyje. Cezary co prawda uchował się z życiem, ale samotnie cierpi nędzę i głód. Powrót do domu staje się więc wielkim dramatem i rozczarowaniem dla Seweryna. Z drugiej strony jest to niespodzianka dla syna przekonanego o śmierci ojca. Po powrocie Cezary przekonuje się, że w trakcie wojny ojciec bardzo się zmienił i jest zupełnie innym człowiekiem, niż był przed pójściem na front. Zniszczony fizycznie, niezdolny do działania i zarabiania pieniędzy, Seweryn ukrywa się i udaje człowieka chorego psychicznie, bo boi się, że zostanie zidentyfikowany przez Rosjan i ukarany za dezercję do wojska polskiego. Wraz z Cezarym ojciec postanawia w końcu powrócić do Polski i po wielu latach po raz kolejny zobaczyć ojczyznę. Decyzję o powrocie do domu rozumianego jako ojczyzna można traktować jako wyraz patriotyzmu i miłości do Polski, choć trzeba mieć też na uwadze względy materialne i trudną sytuację finansową bohaterów. Wszak nie mieli nic do stracenia, bo rewolucja pozbawiła ich wszystkiego. Seweryn tłumaczy synowi, że ich powrót to wielka szansa, bo Polska to kraj nowoczesny, gdzie buduje się szklane domy, panuje równość, a obywatele są szczęśliwi. Ostatecznie Seweryn nie kończy podróży i umiera w jej trakcie. W „Przedwiośniu” mamy zatem do czynienia z motywem powrotu ujętym do domu w kontekście powrotu z wojny do Baku oraz z Baku do Polski. Motyw powrotu jest więc przedstawiony w sposób dosłowny, w sensie fizycznym. O ile powrót z wojny do Baku nie odgrywa istotnej roli w powieści, o tyle powrót do Polski to ważny element fabuły oraz wymowy ideowej „Przedwiośnia”. Za jego pomocą poznajemy bowiem utopijną koncepcję szklanych domów będących wyrazem idealistycznych marzeń Seweryna. Chcąc przekonać Cezarego do powrotu do Polski, roztacza przed nimi właśnie taką wizję. Tym samym rozbudza jego ciekawość i porusza wyobraźnię, co zmusza Cezarego do zadumania się nad kwestią polskości, a także przedstawia idealistyczną wizję państwa, która jest marzeniem Seweryna. Powrót do Polski pozwala też zbliżyć się do siebie Cezaremu i Sewerynowi po długiej rozłące wojennej. Mały Książę Powiastka filozoficzna Antoine de Saint-Exupéry’ego przedstawia dzieje tytułowego bohatera, który opuszcza swoją planetę i udaje się w międzygalaktyczną podróż. W jej trakcie poznaje wiele różnych postaci, aż w końcu ląduje na ziemi, gdzie od lisa dowiaduje się, że osoba „oswojona”, czyli ktoś, z kim nawiązaliśmy bliską relację, jest dla nas wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju. Zyskawszy tę świadomość, Mały Książę postanawia powrócić do pozostawionej samotnie na róży, ponieważ wie, że dla niego jedyna i musi do niej wracać. Dojrzewa i pojmuje, że kocha różę, a planeta B-612 to jego przeznaczanie, jego Itaka, którą ponownie pragnie zobaczyć. W celu realizacji planu i powrotu na ziemię Mały Książę musi ponieść śmierć, bo jego ciało jest zbyt ciężkie, aby udać się w międzyplanetarną podróż. Z tego względu żegna się z przyjacielem lotnikiem i daje się ugryźć żmii. Czytelnik nie widzi zatem jego powrotu, gdyż jest on wyrażony w sposób metaforyczny, jako wędrówka duszy. Tenże powrót udowadnia, że najważniejsze jest to, czego nie widać, czego początkowo nie rozumie lotnik, rozpaczając nad śmiercią Małego Księcia. Dopiero po jakimś czasie dochodzi do niego, że jego przyjaciel nie umarł, ale powrócił do swej Itaki, czyli planety B-612, gdzie zostawił ukochaną różę. Motyw powrotu może być ukazywany w sposób dosłowny, jako powrót do domu w sensie fizycznym rozumiany jako przemieszczanie się z miejsca na miejsce, czego dowodem są dzieła „Przedwiośnie”, „W pustyni i w puszczy” i „Odyseja”. Z kolei na podstawie wiersza „Odys” i utworu „Mały Księcię” widać, że motyw powrotu obrazowany jest również w sposób metaforyczny. Powrót to wielkie wyzwanie dla bohaterów literackich, którzy w jego trakcie muszą mierzyć się z różnymi przeszkodami, jednak wiąże się ono ze szczęściem i spełnieniem. Po powrocie bohaterowie stają się bowiem dojrzalsi, mądrzejsi oraz bardziej doświadczeni. W kontekście wniosków warto też zauważyć, że powrót to proces pełen rozmaitych emocji, który zmusza człowieka do skonfrontowania się ze światem, samym sobą lub innymi ludźmi. Bibliografia I Literatura podmiotu: 1. De Saint-Exupéry Antoine, Mały Książę, Warszawa, Kama, 1996, ISBN 8371530633, 2. Homer, Odyseja, Wrocław, Ossolineum, 2003, ISBN 8304044625, 3. Sienkiewicz Henryk, W pustyni i w puszczy, Kraków, Zielona Sowa, 2010, ISBN 9788376237480, 4. Staff, Odys, [w:] Dziewięć muz, Warszawa, PIW 1958, s. 66, 5. Żeromski Stefan, Przedwiośnie, Kraków, Spes, 2000, ISBN 8388468472. II Literatura przedmiotu: 1. Kosmal Lucyna, Stefański Janusz, Wątróbski Adam, Język polski od A do Z: Starożytność Średniowiecze: repetytorium, Warszawa, Kram, 1998, rozdz.: Odyseusz jako inspiracja literackiego motywu wędrowca (homo viator), s. 50-53, 2. Osmoła Józef, Przedwiośnie Stefana Żeromskiego, Lublin, Biblios, 2012, ISBN 9788386581160, s. 23-30, 3. Polańczyk Danuta, Mały Książę, Ziemia, planeta ludzi, Lublin, Biblios, 2010, ISBN 9788386581283, s. 18-22. Ramowy plan wypowiedzi: 1. Teza: Motyw Itaki i powrotu do domu ukazuje emocje, przeżycia, losy i postawy bohaterów wracających do domu. 2. Kolejność prezentowanych argumentów: a) Odyseja: wieloletni powrót Odysa do domu, w trakcie którego przeżywa liczne przygody i mierzy się z różnymi przeciwnościami losu; powrót jako symbol ludzkiej determinacji, męstwa, odwagi i konsekwencji. b) W pustyni i w puszczy: pełen niebezpieczeństw i przygód powrót do domu dwojga dzieci, którzy dzięki wzajemnej pomocy, wsparciu i odwadze osiągają swój cel. c) Odys: metaforyczne odwołanie się do motywu Itaki, który uosabia ludzki los i życiową tułaczkę każdego człowieka. d) Przedwiośnie: powroty Seweryna Baryki – z wojny do Baku, gdzie spotyka się z synem, a następnie z Baku powraca do Polski. e) Mały Książę: powrót Małego Księcia na swoją planetę, gdzie czeka na niego Róża, jako symbol dojrzałości tytułowego bohatera. 3. Wnioski: a) Powrót to wielkie wyzwanie dla bohaterów literackich, którzy w jego trakcie muszą mierzyć się z różnymi przeszkodami. b) Powrócenie do domu wiąże się ze szczęściem i spełnieniem. c) Po powrocie bohaterowie stają się dojrzalsi, mądrzejsi oraz bardziej doświadczeni. Człowiek wózków, reż. Mariusz Malec Film opowiada historię mężczyzny, który samotnie wędruje. Stracił on rodzinę w wypadku i od tego czasu nie może odnaleźć się w rzeczywistości. Cały swój dobytek ciągnie na skonstruowanym przez siebie wózku. Jest to podróż nie tyle w określonym kierunku co wędrówka w poszukiwaniu swojego miejsca i zrozumienia tego co się stało i jak. Jest to wędrówka nie tyle geograficzna, choć mężczyzna przemierza cała Polskę, co podróż wewnętrzna, duchowa. Swobodny jeździec, reż. Dennis Hopper Podróż na motocyklach przez Amerykę. Motocykliści, zdeklarowani hipisi wyruszają w poszukiwaniu wolności, w myśl ideałów jakim chcą być wierni. Na drodze spotykają wielu ludzi, przezywają różne przygody. Ich podróż jest tak fascynująca, że przyłącza się do nich prawnik, dla którego taka podróż jest synonimem wolności i jego pragnień. Podróż bohaterów jest pełna fascynacji, ciekawości i radości, ale także nietolerancji i agresji. Jest to podróż przez Amerykę - kraj pełny ideałów, jednak tylko pozornie przestrzeganych. Podróż w poszukiwaniu wolności. Wolności, która jest symbolem, marzeniem pokolenia lat 60-tych, które niestety przegrało z władzą i kanonami obowiązującymi w kraju. Inne przykłady filmowe Duma: Podróż do domu, reż. Carroll Ballard (podróż małego chłopca przez Afrykę w towarzystwie geparda) Eden, reż. Andrzej Czeczot (anim. podróż w czasie, przez piekło, ziemię i niebo)Mistrz, reż. Piotr Trzaskalski (podróż artysty do Paryża, podróż, która zmienia jego życie) Jutro będzie niebo, reż. Jarosław Marszewski (podróż – przyjaźń mężczyzny i dziewczynki)Dzień świra, reż. Marek Koterski (realistyczna podróż nad morze, podróż przez życie do niespełnionych pragnień)Europa, Europa, reż. Agnieszka Holland (podróż bohatera w czasie wojny)Bonnie i Clyde, reż. Arthur Penn (podróż – ucieczka przez Amerykę)300 mil do nieba, reż. Maciej Dejczer (niebezpieczna podróż chłopców do Szwecji)Rejs, reż. Marek Piwowski (podróż – rejs statkiem, obraz relacji międzyludzkich)Podróż za jeden uśmiech, reż. Stanisław Jędryka (wakacyjna podróż młodych chłopców) Dom, reż. Jan Łomnicki Serial opowiada historię warszawskiej kamienicy przy ul. Złotej i jej mieszkańców, którzy wracają z wojny do zniszczonej stolicy. Tutaj próbują się odnaleźć w nowej rzeczywistości, nie zgadzając się jednak z komunistycznym reżimem. Produkcja osadzona jest głęboko w realiach społecznych i politycznych powojennej Polski, wplatane są tu nawet fragmenty popularnej wówczas kroniki filmowej. Lokatorzy wracają dokładnie w miejsce, z którego musieli uchodzić w czasie wojny, każdy z nich niesie bagaż własnych traumatycznych przeżyć, a zarazem wraca z nadziejami, czegoś lub kogoś oczekuje. Tytułowy dom jest centrum rodzinnego życia tych osób, a zarazem w większym wymiarze jednoczy wszystkie te splątane ludzkie historie, staje się miejscem spotkań i odbudowania więzi. Alternatywy 4, reż. Stanisław Bareja Serial przedstawiający zagospodarowanie świeżo wybudowanego osiedla wielkopłytowego. Oprócz zwyczajnych lokatorów bloku przy ulicy Alternatywy niebagatelną rolę odgrywa postać gospodarza – Stanisława Anioła, podporządkowującego się, a zarazem chcącego zaimponować pracownikom spółdzielni mieszkaniowej. Gospodarz, miast być dozorcą, wprowadza w bloku, który wbrew odczuciom mieszkańców nazywa ciepło domem, rządy żelaznej ręki, organizuje więc spotkania chóru, klubu lokatora itp., a przy tym próbuje uczynić z mieszkańców donosicieli. Dzieło Barei jest farsą nie tylko na temat peerelowskiego budownictwa mieszkaniowego, ale również sposobu działania ówczesnych władz, pozbawiających obywatela nawet domowej prywatności. Inne przykłady filmowe: Wojna domowa, reż. Jerzy Gruza (dom jako centrum akcji, konflikty rodzinne);Skąpiec, reż. Louis de Funes (adaptacja dramatu);Nie ma róży bez ognia, reż. Stanisław Bareja (problemy mieszkaniowe w PRL). MITOLOGIA - Westa (odpowiednik greckiej Hestii) uważana była za boginię ogniska domowego. Ślubowała ona dziewictwo i mniemając własnego domu stała na straży innych domostw. Wyobrażano ją sobie jako matronę z owiniętą głową, a jej atrybutami było berło oraz patera i róg obfitości. Rzymianie wszelkie powodzenie, zdrowie i szczęście rodziny przypisywali larom – bożkom domowym. Najważniejszym miejscem w ich domach było atrium, w którym płonął święty ogień. BIBLIA - dom Boży to miejsce szczególnej obecności Boga. W Starym Testamencie określenie to odnosi się do całego narodu izraelskiego. W węższym znaczeniu dom Boży można rozumieć jako ziemskie sanktuarium (Namiot Spotkania i świątynia). W Nowym testamencie domem Bożym staje się cała gmina chrześcijańska, czyli Kościół. ”Odyseja” - Homer opisuje pełną fantastycznych przygód tułaczkę Odyseusza. Po dziesięciu latach bohater powraca w końcu do rodzinnej Itaki. Niepoznany przez nikogo udaje żebraka. Poznaje go dopiero jego syn – Telemach. Staff nawiązując do powrotu Odyseusza do domu pisał: ”Każdy z nas jest Odysem, Co wraca do swej Itaki”„Na dom w Czarnolesie” – J. Kochanowski mówi o wiejskim domu jako o gnieździe ojczystym, gdzie można prowadzić spokojne, umiarkowane życie, wyzbywając się bogactw. Nad marmury przedkłada zdrowie, czyste sumienie i ludzką życzliwość. ”Żywot człowieka poczciwego” - M. Rej opisuje dom ziemianina, żyjącego zgodnie z rytmem natury i z przyjemnością pracującego w gospodarstwie. Dom wiejski pełen jest harmonii i zgody, a gospodarz może wraz z żoną i dziećmi przechadzać się bogatym we wszystko ogrodzie. „Pan Tadeusz” – A. Mickiewicz wspominając na emigracji swoje rodzinne strony, akcję swej epopei umieszcza w Soplicowie - ”centrum polszczyzny”. Ukazuje je Mickiewicz jako arkadię, symbol szczęścia lat dziecinnych i utraconej ojczyzny. Stanowi ono ostoję polskości, dawnych obyczajów i tradycji szlacheckich. Wnętrze domu wypełniają rekwizyty świadczące o patriotyzmie jego mieszkańców. Zachowane są tu rytuały towarzyskie, a życie toczy się w zgodzie z rytmem natury. Ten wyidealizowany obraz powstał z tęsknoty za beztroską lat dziecinnych spędzonych w rodzinnym domu na nowogródczyźnie. Mickiewicz Pieśń Soplicowie pisał: „W tym domu dostatek mieszka i porządek. strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Brama na wciąż otwarta przechodniom ogłasza, że gościnna i wszystkich w gościnę zaprasza.””Żona modna” - I. Krasicki w satyryczny sposób przedstawia sytuację pewnego gospodarza, którego szlachecki dom za sprawą modnej, zapatrzonej na francuskie wzory żony, zmienia się nie do poznania. Żona nie podziela skąpstwa męża, a jej rozrzutność, spowodowana dbałością o bogactwo wystroju mieszkania, graniczy z lekkomyślnością. ”Nie-Boska komedia” - Z. Krasiński prezentuje dramat hrabiego Henryka, który nie jest w stanie stworzyć szczęśliwego domu. Nie umie kochać ”dobrej i skromnej” żony, marzącej o rodzinnym szczęściu. Henryk uważa, że małżeństwo jest związkiem nieludzkim, narzuconym przez boga, dlatego przeklina je. W wyniku jego poetyckich miraży jego żona popada ona w obłęd i umiera. "Nad Niemnem" - E. Orzeszkowa na miejsce swojej akcji wybiera dom i gospodarstwo prowadzone przez Benedykta Korczyńskiego. Oprócz problemów finansowych i zatargu z zaściankiem musi znosić kaprysy sentymentalnej żony – Emilii. Nadzieją na stworzenie szczęśliwego domu są zaręczyny Justyny Orzelskiej z Janem Bohatyrowiczem. Nieudane jest natomiast małżeństwo Kirysów – mąż to hulaka i bawidamek, a żona, wobec zupełnej obojętności męża na sprawy rodzinne, zajmuje się zarówno gospodarstwem, jak i wychowaniem dzieci. ”Pieśń o domu” - M. Konopnicka opisuje głównie rodzinną przyrodę – skoszone trawy, srebrne mgły, lipy. Twierdzi, że wspomnienie domu przynosi ukojenie w najtrudniejszych momentach – podczas zwątpienia i ”wpośród burz”. ”Ludzie bezdomni” - S. Żeromski przedstawia problem doktora Judyma, który świadomie rezygnuje z rodziny, mimo iż kreśli przed ukochaną – Joanną Podborską świetny obraz małżeńskiego życia, które mogliby razem stworzyć. Boi się ”obrośnięcia pierzem”. Uważa, że nie może sam być szczęśliwy, gdy dookoła widać ludzką nędzę, egoizm i obojętność. ”Moralność pani Dulskiej” - G. Zapolska krytykuje dom mieszczański, w którym panuje obłuda i pruderia. Dulska tylko na pokaz strzeże przyzwoitości swej rodziny, w rzeczywistości dopuszcza do romansu swego syna Zbyszka ze służącą. Jej mąż to całkowicie podporządkowany pantoflarz, zaś syn, mimo chwilowego buntu, ulega matce wybierając wygodne życie. strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij

motyw powrotu do domu w filmie